Ayaw ko ng ganito

Ok lang kahit mapuyat ako. I need to release everything I have in my chest right now. I wanna shout! Alam nyo ba ung feeling na un? Anhirap eh. I should be still. Pero hindi ko magawa. I promise you Lord n hinding hindi na ako babalik sa dati kong gawi. Pero Lord hindi ko makayanan. The more na tumatagal ako sa chapter na ito, the more na nahihirapan na ako. Its been months na rin since I entered this situation. Lord God, alam kong mali. Alam kong hindi tama. Pero bakit ganun. Bakit pakiramdam ko dito ko sumasaya. Dito ko natatanggap. Dito ko nararamdaman na normal ako. Pero bakit patuloy ko pa rin ginagawa kahit mali na. Hirap na ako Lord, Ingat na ingat ako sa sitwasyon na ito kasi ayoko maulit ung dati. Ayoko na ng emo moments tulad nun college ako. Ayoko na madrepessed. Ayoko na tangkain pang mag suicide ako. Hirap na ako. Ayoko na ng rejection. Pero Lord, thank you parin kasi mas kaya ko tong problema na ito. Mas naitatama ko sya. Mas strong ako. Siguro nga Lord, challenge mo lang ito. Test mo kung kakayanin ko ba talaga to. Pero Lord, nahihirapan akong panindigan. Nahihirapan akong kayanin to. Lord God, tulungan nyo naman ako. I dont want to become desperate again. I dont want to see myself begging over and over again. Pagod na akong magbeg. Ayoko na maghabol. Ayoko na Lord. Pagod na akong maiwan eh. Pagod na pagod na.
Lord God, help me to strengthen my faith. You know Lord the reason why I am staying in this chapter because of this. Yung rason kung bakit ako masaya sa chapter na ito eh un din ung rason na nagpapalungkot at nagpapaluha sa akin. Lord, balato mo na to sa akin oh. Hindi na ako hihingi pa para sa sarili ko. Eto na lang Lord, sapat na. Sya lang Lord, OK na OK na. Lord God, ayoko mawala ito. Lord, mahal na mahal ko sya. At nahihirapan akong makita na nasasaktana na naman ako sa rason na tulad ng dati. Lord God, akala ko tapos na ako dito. Hindi pa pala. Lord God, please. Eto na lang po ang hihilingin ko. Maging masaya lang kami. Masyado na akong nagbigay noon. Baka naman pwede kasiyahan ko naman naun Lord. Lord God, please. Gusto ko maging masaya. Gusto ko ng mapayapang buhay kasama sya. HIndi ko na kayang magisa pa. Mahal na mahal ko sya. Kaya hindi ko na kakayanin pa na mawala sya tulad ng pagkawala ng mga dati ko. Lord God, please.
Lord God, paramdaman nyo naman po sa akin na wala na akong dpat ikabahala. Na tanging ang faith ko ang magsasalba sa akin na maging masaya ako. Lord God. Parang awa nyo na. HIndi ko na kaya pa. Ayoko na maramdaman to Lord. Please po. Love you Lord! :))

True love can wait

Akala ko madali nalang sa akin ang humawak ng isang relation kasi di nman ako bago sa ganung sitwasyon.akala ko di na ako tatangahin nito at di na ulit gawing bobo.
Yung salitang "MAHAL KITA"
gaano mga ba yan ka powerfull????
Pag mahal mo ang isang tao nakakaya mong gawin sa kanya na di mo kayang gawing sa iba. Like a PRIDE.
Katulad ng pag gigive way.para lang maging ok ang lahat.
Yung di mo nakaka yang kwentahin yung mga nagawa mong mabuti sa kanya. Yung tutulo nalang ang luha mo kasi di mo talaga kayang magalit sa kanya.yung tipong mapapasmile ka nalang kc pagtapus nyong mgbatuhan ng masakit na salita. Ok na kaagad kayo. Tapus iiyak ka nanaman sa tuwa .nakakabaliw diba!
Yung feeling na akala mo tlgang matatapus ng yung saya nyong dalawa.matatapus na ang relation maisip mo nlang at masabi. ANG TANGA KO"
Kc promise promise pa kmi wala nmang nangyari.
Yung sitwasyon na mghihiwalay nalang mag uusap pa din and say. SMILE KA LNG LAGI HUH! INGAT KA LAGI.WAG KANG MALUNGKOT. Tpus ang ending ng usapan. I love you. Mamimiss kita.yang mga moment na yang ang nakakatang ina this!!!
Tapus mag tatapus lng sa salitang. 
AY!!! Wag na tayo pala mghiwalay kasi mahal naman kita masaya ako sayo. Yaw kong malungkot ka pati sarili ko. Wag na natin pahirapan mga sarili natin.kalimutan na natin yung mga nangyari.FORGET AND FORGIVE EACH OTHER.
Di ba po!!! Nakakabobo at nakakatanga.
Kaya wag nyong husgahan ng pangit ang aming relation kasi di man kami ngkita in person andun yung magka dugtong ang aming puso.at pareho kaming masaya.
Kaya yang lalakeng yan... Sobrang love ko yan.
Milya milya man ang layo namin naniniwala ako mgkikita din kmi.
Ang layo man ng agwat namin naniniwala akong kmi talaga

Naka relate kaba???

Matuto kang lumugar.
Matuto ka din namang dumistansya sa mga tao depende sa sitwasyon. In other words, huwag kang parang eksena sa elevator, siksikan na nga, sisingit ka pa. Yung ganung eksena ba, katulad nalang ng mga gantong sitwasyon:

Break na kayo - Eto yung karaniwang eksena na lagi nateng nakikita sa TV, sine, at kahit sa youtube at sa mga music videos. Eto yung hiwalay na kayo, things won’t work out the way it used to be before. Hindi na kayo pwede laging magkasama, hindi na kayo maaaring maging sweet at cheesy unlike nung kayo pa. Kelangang idistansya ang sarili para maka-move on din pero hindi ibig sabihin na hindi na kayo friends, kumabaga, back to normal kayo as friends nung first day kayo nagkakilala.
May party si friend - Malamang sa alamang, pag ininbita ka ng kaibigan mo sa party at pinayagan ka, eh di sasama ka. At sa party, syempre may mga tao kang makikita na hindi mo pa kilala pero kilala na nung kaibigan mo. Syempre, pag kausap sila ng friend mo na inimbita ka, syempre hindi naman pwede yung sisinigt ka sa usapan, bastos tingnan yun at nakaka-turn off.
Si friend may problema - Eto yung panahon kung saan si friend mo ay may problem na dapat i-solve, parang math lang ang peg. Tapos syempre ikaw tong si worried friend, fly to the rescue para tulungan si friend, pero syempre dapat ilugar mo din yung sarili mo sa panghihimasok sa problema ng kaibigan mo lalo na kung family problem yan o tungkol sa financial problem ng pamilya.
May recitation - Eto yung oras kung saan makikita mo kung sino ang matalino at kung sino ang hindi at kung sino ang naasa sa kaklase. Yung tipong taas ka ng taas ng kamay, pero sana pagbigyan mo din yung iba di ba para hindi unfair.
Pagsagot sa magulang - Yung tipo na sa sobrang inis mo sa pane-nermon ng magulang mo eh pikang pika ka na, kaya wala kang magawa kundi ang sagutin ang magulang mo. Pero tandaan, anak ka lang, kaya huwag mong gagawing habit eto kundi bugbog sarado ka sa magulang mo.
Pakikitungo sa magulang - Ayun na nga eh, anak ka lang, kaya huwag mong ituturin na parang kaibigan mo lang ang mga magulang mo, okay lang bibirubiruin mo sila, pero matuto kang lumugar at sa pagsasabi ng mga salita na maaaring ika-galit nila. Kahit na sabihin mong nagbibiro ka lang, magulang mo yan eh, iisipin nila na wala kang respeto sa kanila.
Magkasama si friend at best friend nya - Syempre, magkasama ang iyong friend at ang kanyang best friend, pinag uusapan nila yung mga bagay na sadyang di ka makaka-relate, kaya naman eh tahimik ka muna, hindi yung sasabat ka sa usapan nila, mali yun.
Forever alone ang setting mo - Eto yung awkward times, na yun bang kasama mo kaibigan mo na kasama ang syota nya, tapos ikaw ay forever alone lang sa sulok, syempre matuto ka din lumugar ng hindi magselos sayo ang iyong friend, sige ka baka masira ang friendship nyo.
May pinalit na sayo si ex - Last but not the least, yung feeling na naka move on ka na, move on na sya, at syempre may bago na syang jowa, tapos nagkita kayo, aba syempre kung naka-move on ka na hindi ka na pwede magseselos at hindi ka na pwede didikit dikit sa iyong ex. Kasi nga may bago na syang ipinalit sayo at kung di mo pa tanggap, tanggapin mo kase di ka na mahal ni ex, tao ka at hindi aso para maghabol pa kase wala ka din mapapala, hanap ka nalang ng iba pag may time.
At marami pang ibang sitwasyon ng buhay na dapat lagi mong ilulugar ang sarili mo para di ka natititigan at napupuna. Alam mo naman sa sarili mo yun eh, kung dapat kang umarya o umupo na lang sa sulok. Isip ka din pag may time kung ano pa ang papel mo sa isang sitwasyon at matutong ilugar ang sarili mo sa tamang kalalagyan neto.

Learn and lesson

The Hardest Lesson Learned
Consequences.
I pretty much avoided them for the first twenty years of my life.  As a cheeky, precocious child- a product of broken home syndrome to the extreme- I learned how to scam and flirt and wriggle my way out of ever really having to take responsibility for my actions.  When the situation warranted it, I could squeeze out a few fake tears or flatter my way back into good graces, or, when all else failed, lie like a motherfucker.  My narrow scope of the meaning of consequences was limited to the action/reaction charts we made in my middle school science class and understanding that my half-hearted, night-before effort at padding my egg’s box with peanut butter was the consequence of it smashing after only a one-story drop. (Does anyone else remember science class egg drops? The best.)
And then, like some karmic slap in the face, consequences and I became almost like best friends in my early 20s.  The years of slacking off and partying when I should have been getting my shit together, the excuses about my imperfect childhood, and my seeming lack of consideration for any other human being around me all caught up to me at once when “he” dumped me. (For all the aforementioned reasons, obviously.) When “he” broke up with me, I was devastated.  Like “bury your head in the sand and never come back up for air” devastated.  He called me on my bullshit and when I fucked up, I had to face the consequences.  And there was no fixing it.
By nature, I am a fixer.  I live to come up with solutions. Give me an Ikea desk and a manual with missing pages and I will figure that shit out in an hour tops.  The idea of not being able to fix things has the ability to reduce me to a puddle of useless goo.  But that’s kind of what consequences are, right?
A few weeks ago, I saw a friend who reminded me of this and how brutally painful a pill it can be to swallow.  She told me about a guy she had liked and how she had ruined things by freaking out about her unexpected feelings and acting crazy when she was drunk around him. Her precise description of her behavior was “psychotic bitch.” 
I nodded my head and felt pretty secure in the fact that I’d been there, done that. I could completely relate, but remembering how painful the whole situation was, I knew I wouldn’t make that mistake again. And yet,I should know by now that if I begin to get too secure in how “grounded” and “healed” I am of my relationship inadequacies, they will immediately unveil themselves and waste no time biting me in my smug, somewhat self-righteous ass.  So of course they did, and I fucked up my own blossoming relationship by being my own version of “psychotic bitch” with a little emotionally unavailable/irrational mixed in.  Which is why tonight as I write this, it is not only to remind myself of this shitty life lesson, it’s to distract myself from trying to “fix” something that is unfixable.
So I guess it’s like this: sometimes in life, you will do horrible, shitty things that make you want to cringe and slap yourself over the head.  Then you will feel so awful that you will want to take action to try and “fix” them.  But you can’t.  Because sometimes, the things we do are too awful to fix and saying sorry is just not enough.  And you’ve got to put down the phone or get off Facebook and just let it be.  And sit with the horrible, shitty thing you did and know that even sorries come with consequences.